Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: OSOBNIE

Następne hasło: [OSOBNIKIEM] »

[OSOBNIK sb m

Oba o jasne.

Fleksja

	sg	pl
N		osobnicy
G		osobników
A		osobniki
I	osobnikiém

sg I osobnikiém. ◊ pl N osobnicy. ◊ G osobników. ◊ A osobniki.

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Znaczenia

1. [Człowiek nienależący do żadnego stronnictwa]
2. [teol. Ten, kto przyjmuje Komunię św. pod dwiema postaciami]
3. [I sg w funkcji przysłówka: »osobnikiem« = pojedynczo, oddzielnie]

1. Człowiek nienależący do żadnego stronnictwa: Oſobników/ co ſie do żadnéy ſtrony nie przyſzyli/ ſłucháć zgołá niechcę MalaspJan Gv (Linde).

Szereg: »osobnik i oderwaniec«: Ale niewiem co potym/ ták wielą dowodów zbiiáć te oſobniki y oderwáńce MalaspJan G2v (Linde).

2. teol. Ten, kto przyjmuje Komunię św. pod dwiema postaciami: A oſobnicy co tu rzeką/ ktorzy Chryſtuſá dzielą y morzą/ chcąc oſobno ćiałá á oſobno krwie iego pożywáć SkarŻyw 1585 1050 (Linde).

3. I sg w funkcji przysłówka: »osobnikiem« = pojedynczo, oddzielnie:

W przeciwstawieniu: »osobnikiem ... pospolicie«: káżdému wedle przemożenia pomaga/ á nietylko oſobnikiém po iednému/ ále zgoła wſzytkim poſpolićie rad ſłuży. CerGór 133.

Synonimy: 1. oderwaniec; 3. osobliwie, osobno.]