[zaloguj się]
[pdf]

OŚWIĘCON (2) part praet pass pf

oświęcon (2), [oświęcony].

Teksty nie oznaczają ó; pierwsze o prawdopodobnie jasne (tak w o-).

Fleksja
sg
mNoświęc(o)n
Goświęcon(e)go

sg m N (praed) oświęc(o)n (2). ◊ [G oświęcon(e)go.]

Sł stp s.v. oświęcić, Cn brak, LInde s.v. oświęcić.

1. Który został świętym, którego poświęcono [czym] (1): yeſli nye dáleko ćyęſſſſą kaźń záſluży ten/ ktory Syná Bożego zdepce/ á kreẃ teſtámentu/ ktorą yeſt ośwyęcon [in quo sanctificatus est Vulg Hebr 10/29; przez ktorą był poświęcony WujNT]/ będźye myał zá plugáwą/ á duchowi łáſki lekkoſć wyrządźi? KromRozm II m2v.
2. Którego wyświęcono na kapłana, który przyjął święcenia kapłańskie (1): [Cypryan S. ták piſze: Drugi ras śie Krzcić/ bronią tego Reguły Kościelne: tákże tyż áni Kápłaná, ras oświęconego, drugi ras Swięćić niemoże [nemo Sacros Ordines, ſemel datos, iterum renovat] HerburtArt 46 (Linde s.v. oświęcić).]
Szereg: »oświęcon albo stawion« (1): Táki [kapłan] iż porządnje oſwyęcon álbo ſtáwjon yeſt lubo ſye od yednoſci yednego/ ſwyętego/ powſſechnego/ y ápoſtolſkyego koſcyołá oderwye [...] nye tráći mocy y władzey vrzędu ſwego KromRozm III K8v.

Cf OŚWIĘCIĆ

EW