[zaloguj się]
[pdf]

ROZNIECIĆ SIĘ (2) vb pf

sie (2), [się].

o prawdopodobnie jasne, e prawdopodobnie pochylone (tak w rozniecić).

Fleksja
inf rozniécić się
praet
sg
3 m rozniécił się
f rozniéciła się

inf rozniécić się (1). ◊ praet 3 sg [m rozniécił się.] f rozniéciła się (1).

Sł stp s.v. rozniecić, Cn, Linde brak.

1. Rozpalić się, zapłonąć (o ogniu): [Roznyecyl syą desevit ignis ReuchlinBartBydg Ov.]
Przen (1):
Fraza: »ogień się roznieci« (1): Bo ták długo ſobie ludzie będą ſzeptáć á poćichu rády ſwe roznośić/ że s tego potym śiłny ſie ogień rozniećić może. RejZwierc 147.
2. Rozprzestrzenić się w społeczeństwie, dotknąć wielu ludzi (o szkodliwych zjawiskach społecznych) (1):
Zwrot: »rozniecić się jako ogień« (1): Bo ſie rożnićiłá [!] iáko ogień [Succensa est ... quasi ignis] bezbożność Leop Is 9/18.

Formacje współrdzenne cf NIECIĆ.

Cf ROZNIECONY

RS