« Poprzednie hasło: PARKACZ | Następne hasło: PARKANI » |
PARKAN (51) sb m
par- (44), pår- (3); pår- Murm; par- : pår- Leop (1:2). ◊ -ån. ◊ -an- (22), -ån- (8); -an- BielSat (9), BudBib, KochPs, KochJez; -ån- GórnRozm; -an- : -ån- Leop (1:1), BielSpr (5:1), BielSjem (4:5).
sg | pl | |
---|---|---|
N | parkån | parkany |
G | parkanu | parkan(o)w |
D | parkån(o)m | |
A | parkån | parkany |
I | parkan(e)m | parkany |
L | parkanie |
sg N parkån (6). ◊ G parkanu (3). ◊ A parkån (15). ◊ I parkan(e)m (4). ◊ L parkanie (8). ◊ pl N parkany (5). ◊ G parkan(o)w (1). ◊ D parkån(o)m (1). ◊ A parkany (7). ◊ I parkany (1).
Sł stp: parkan, perkan, Cn notuje, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVIII w.
W porównaniach (1): interficitis vniuerſi vos tanquam parieti inclinato et macerie depulſȩ. [...] powſtaiecie nań [na człowieka] iako na ſcianę pochyloną y na parkan ktory chcze vpaſc. WróbŻołt 61/4; [Iż vnas wtym ćiele krewkim tak tego Skarbu obiecanei łaſki [...] iakoby/ z mocnego parkanu żadnym obyczaiem/ [...] [szatan] dobyć niemoże OrszakPos 10].
parkan czego (1): Tám Preczyſtéy Okowcy zgorzáły párkány KochJez B2v.
W charakterystycznych połączeniach: parkany osłabiałe (2); parkan otoczy, pada się (2), zgorzał; strzelić do parkanu; parkanom nie dufać; parkany w koło ostawiać (2), (po)tłuc (2); na parkan [co] wprawować (2); pod parkan iść (2), kopać (się) (5), trafić; wywieść [kogo] za parkan; zasadzić pod parkanem (2); położyć [co] na parkanie (2), ukazać (2); szkodę wziąć w parkanie (2), uczynić dziurę (2).
»parkanem obwarowany« [szyk 1:1] (2): BielSpr 75; ći ktorży w Mieśćie śiedzą/ będą od nieprżyiáćielá obwárowáni/ y murem/ álbo párkanem y wyćieczką GórnRozm M2.
Synonimy: ogrodzenie, płot.
Cf [PARKANIE]
ZCh