Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: ROZPROCHNIEĆ

Następne hasło: ROZPROĆ »

ROZPROCIE (4) sb n

rozprocie (3), rozporcie (1); rozprocie SienLek; rozprocie : rozporcie Mącz (2:1).

Oba o jasne; teksty nie oznaczają é lub oznaczają niekonsekwentnie.

Fleksja

	sg
N	rozproci(e), rozporci(e)
G	rozprociå
D	rozprociu
A	rozproci(e)

sg N rozproci(e), rozporci(e) (2). ◊ [G rozprociå.] ◊ D rozprociu (1). ◊ A rozproci(e) (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. Rozcięcie (2)
2. Zniszczenie, udaremnienie (1)
3. Rozdzielenie (1)

1. Rozcięcie (2): Sectura, idem quod sectio, Rozrzezánie roſprocie Mącz 377b; thedy mu ſkorę ná onéy żyle roſporz/ á to roſproćie vczyń gdźie guźik pobaczyſz SienLek 178.

2. Zniszczenie, udaremnienie [czego] (1): [iáko do rozproćia iednośći kośćielney przyſzło. BronApokr 229.]

Szereg: »rozchwianie a rozprocie« (1): Ne esset nobis spacium ad disturbandas nuptias, [...] Abysmy nie mieli czáſu ku rozchwiániu á roſprociu tego weſela. Mącz 469c.

3. Rozdzielenie [czego] (1): Dissociatio, Rozłączenie/ rozporcie dobrego towárziſtwá. Mącz 398b.

Cf ROZPROĆ