[zaloguj się]
[pdf]

POCZCZONY (3) part praet pass pf

poczczony (1), poczczon (1), pocczony (1), [poczcion]; poczczon(y) Mącz, GórnDworz; pocczony KochDz.

poczczony (2), poczczon (1).

Pierwsze o jasne; -ony; formy niezłożone z tekstów nie oznaczających ó.

Fleksja
sg
mNpocczony, poczcz(o)n nNpoczczon(e), poczci(o)no

sg m N (praed) pocczony (1) KochDz, poczcz(o)n (1) GórnDworz. ◊ n N (attrib) poczczon(e) (1), [(praed) poczci(o)no].

Składnia dopełnienia sprawcy: poczczon(y) od kogo (2).

Sł stp s.v. poczcić, Cn brak, Linde także XVII w. s.v. poczcić.

1. Uczczony, uhonorowany, zaszczycony [tym, że(by)] (2): GórnDworz D6v; Midas gdy był tym od Bogá pocczony/ Ze nie miał/ być w ſwéy prośbie przezeń omylony: [...] KochDz 106.
2. [Poczytany, uznany [za co]: gdźie by/ ieden człowiek tak mnimał/ mogło by to [ujawnianie cudzych tajemnic] być zá rzecz lekką miano: ále ták wielkoſć ludźi/ [...] ktorzi/ to záwſſe zá rzecz ohiſną/ á wzgardzoną mieli/ tedy niemoże być to zá lekką rzecz poczćiono. ErazmJęzyk D8v (Linde).]
3. W funkcji czynnej: ofiarowany w dowód szacunku (1):
Szereg: »darowny albo poczczony«: Honorarium vinum, Dárowne álbo poczczone wino. Mącz 157c.

Synonimy: 1. pochwalony, uchwalony, uszanowany, uwielbiony; 2. poczytany.

Cf POCZCIĆ

EW, ZCh