[zaloguj się]
[pdf]

PODKOP (2) sb m

Oba o prawdopodobnie jasne (tak Cn).

Fleksja
sg pl
I podkop(e)m podkopy

sg I podkop(e)m (1). ◊ pl I podkopy (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

Przejście podziemne lub głęboki wykop ziemny, służący do podkładania materiałów wybuchowych pod obleganą twierdzę; cuniculus, fossura, suffosio Cn (2): [Tak żołnierzów królewskich w Kownie dobywali Podkopem, drabinami, zawżdy szturmowali StryjPocząt 319.]

W połączeniach szeregowych (1): Gedimin [...] obegnawſzy mocnym woyſkiem ony dwá Zamki nowe/ Fridburg y Beier/ dobywał ich przez dwádzieśćia y dwá dni vſtáwicznymi ſzturmámi/ podkopy/ ſtrzelbą y taranámi StryjKron 410; [obległ Triſmemel [...] y dobywał go Táranámi/ ſturmámi/ y rozmáitą ſtrzelbą/ y podkopy przes cáłe ſiedḿnaśćie dni y nocy StryjKron 384].

Przen (1): Cżuiąc to tedy fáctia Nowoewángelicka/ iż niemogłá wbrod [...] áni Iuriſdikciy duchowney/ áni dźiesięćin duchowienſtwu záprzeć: ſzli (iákom z piſmá námienił) ná duchownych tákim podkopem. PowodPr 23.

Synonimy: ganek, loch.

Cf PODKOPANIE

KW