[zaloguj się]
[pdf]

PONISZCZEĆ (2) vb pf

o jasne.

Fleksja
praet
sg pl
3 n poniszczało subst poniszczały
conditionalis
pl
2 m pers byście poniszczeli

fut 3 sg poniszczeje (1). ◊ [praet 3 sg n poniszczało. ◊ 3 pl subst poniszczały.] ◊ con 2 pl m pers byście poniszczeli (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Zepsuć się, zmarnieć, zniszczeć (zwykle o wielu) (2): [A te dobra Pobiedziska za zaniedbaniem gospodarstwa w prowenciech bardzo poniszczało LustrWpol I 278; LustrMaz 174.]

poniszczeć komu (1): Strum R2 cf W przeciwstawieniu.

W przeciwstawieniu: »ponaprawiać ... poniszczeć« (1): [Pan] o máłą rzecz/ pozbędźie cnotliwégo y pożytecznégo ſługi. A nie baczy ſye áż kiedy ónego ſługi nie ma: áże mu pożytków vbywa/ to co mu ponápráwiał/ wſzytko mu poniſzczeie. Strum R2.

a. O społeczeństwie [przez co] (1): Zá cżym powiedźiał ten Bek [mówiąc o śmierci smoka z siedmią głów]/ że ſię y wy ſtrześćie/ ábyśćie przez te wiele głow [= wielu rządzących] iáko nie poniſzcżełi [!]. CzahTr D4.

Synonimy: poginąć, popsować się, zemdleć, zepsować się, zginąć.

Formację współrdzenne cf NISZCZYĆ.

MN