Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: PONOWION

Następne hasło: [PONOŻE] »

PONOWIONY (5) part praet pass pf

Wszystkie o jasne.

Fleksja

sg
m	N	ponowion	f	N	ponowionå, ponowiona	n	N	ponowioné

pl
N	subst	ponowion(e)

sg m N (praed) ponowion (1). ◊ f N (praed) ponowionå (1) CzechRozm, ponowiona (1) BibRadz. ◊ n N ponowioné (1). ◊ pl N subst ponowion(e) (1).

SI stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. Którego ważność została przywrócona, potwierdzona lub przedłużona (2)
2. Uczyniony ponownie, powtórzony (3)

1. Którego ważność została przywrócona, potwierdzona lub przedłużona (2): Zápowiedzenié iezdzenia do Węgier ábo do Sląská, y o niewnoſzeniu kupi do Polski ieſt to zákazánié ponowioné SarnStat 1240.

ponowiony przez co (1): pochwaláiąc vſtáwę Oycowſką/ która ieſt vczyniona o pływániu ná rzekách/ ſkazáliſmy: áby tám ten Státut przez ninieyſzy náſz był ponowion SarnStat 917.

2. Uczyniony ponownie, powtórzony [komu] (3):

Wyrażenia: »obietnica ponowiona« (3): Obietnicá ponowioná Abrámowi. BibRadz Gen 13 arg; CzechRozm 179; CzechEp 296.

»znowu ponowiony« (1): temu [ludowi Izraelskiemu] miánowićie iákoby znowu one wſzytkie ſtáre obietnice ponowione były: y do niego przywiązáne. CzechEp 296.

Szereg: »powtorzon i ponowiony« (1): Potym maſz obietnicę Abrahámowi vcżynioną/ o naſieniu iego/ ktora Izáákowi y Iákobowi powtorzoná y ponowiona byłá. CzechRozm 179.

Synonim: 2. powtorzony.

Cf PONOWIĆ