[zaloguj się]
[pdf]

2. PORANIĆ SIĘ (1) vb pf

o jasne; w inf a jasne; w imp pochylone; w pozostałych formach -a-, [-å-].

Fleksja
inf poranić [się]
praet
sg pl
1 m poraniłem się m pers
3 m porånił się m pers
n subst poraniły się
imperativus
sg
2 poråń się

[inf poranić [się]. ◊ fut 2 sg poranisz się.] ◊ praet 1 sg m poraniłem się. ◊ [3 sg m porånił się. ◊ 3 pl subst poraniły się. ◊ imp 2 sg poråń się.]

Sł stp brak, Cn notuje, Linde także XVII – XVIII w.

1. Wstać wcześnie; surgere Mącz, PolAnt: De multa nocte surrexi, Twárdo w noc porániłem ſie. Mącz 78b; [Równie zacny Eneáſz poranił ſie [Eneas se matutinus est] zátem/ Ten ſzedł z Pálántem ſynem/ ten z wiernym Achátem VergKoch 231 (Linde)].

[poranić się do kogo: Ieſli się w cżás náwroćiſz ku Bogu (marg) wł. ieſli ſię ty porániſz do Bogá (álbo/ ieſli ráno ſzukáć będzieſz) (–) [Si tu mane quaesieris Deum; Si tu mane surrexeris ad Deum] á będzieſz ſię modlił wſzechmocnemu. BudBib Iob 8/5 (Linde).]

2. [Udać się spiesznie, pospieszyć się; mane accelerare a. ire, diluculo venire Cn:

poranić się do kogo, do czego: Trzy Márye záś [...] Máſći więcey nákupiły Do grobu ſie porániły/ Aby ćiało pomázáły MorawRozm E4; Vyzryſzli [!] gdźie człeká mądrego/ porań ſię do niego BibRadz Eccli 6/36 (Linde).

poranić się od kogo: Conſolavi me valde z ſmieſnich zártów iego/ Nec ſe (marg) poránić. (–) poſt vulnerare potebam od niego. Potkanie 30.]

Synonim: 2. pośpieszyć się.

Formacje współrdzenne cf PORANIAĆ SIĘ.

Cf PORANIENIE SIĘ

MN