[zaloguj się]
[pdf]

ROZTUCZYĆ SIĘ (1) vb pf

o prawdopodobnie jasne (tak w roz-).

Fleksja
praet
sg pl
3 m roztuczył się m pers roztuczyli się
plusq
sg
3 m był się roztuczył

[praet 3 sg m roztuczył się. ◊ 3 pl m pers roztuczyli się.] ◊ plusq 3 sg m był się roztuczył.

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. (trzy z niżej notowanych przykładów) s.v. roztuczyć.

Stać się grubym i otyłym; przen: rozpieścić się: [Iáko y Prorok święty o Zydach niewdzięcżnych mowi: Iż gdy ſie miłoſnicy roztucżyli/ tedy ięli wierzgáć/ roſkochawſzy ſie á vtywſzy/ tedy opuśćili á zápomnieli Páná Bogá WujPosN 1584 II 290 (Linde s.v. roztuczyć).]

roztuczyć się czym: NiemObr 164 cf »roztuczyć się i ukochać«.

[roztuczyć się w czym: Roſtucżyli ſie y otyli w wielkich zbytkach ſwoich/ wielkie brzuchy máią/ koniecżnie muſzą ſie przepośćić/ chcąli ſie kiedy wćiſnąć do niebá. WujPosN 1584 II 369 (Linde s.v. roztuczyć). ]

Szeregi: »roztuczyć się i ukochać«: odiąwſzy mu one dochody/ y bogáctwá/ ktorymi ſię był roſtucżył y vkocháł NiemObr 164.

[»roztuczyć się, (i) utyć (a. otyć)«: Roztucżył ſie moy miły/ y iął wierzgáć: Roſtucżył ſie/ vthył [incrassatus, impinguatus]/ y ſtał ſie rozbitym Leop Deut 32/15 (Linde s.v. roztuczyć); WujPosN 1584 II 369 (Linde s.v. roztuczyć).]

Synonimy cf ROZTUCZEĆ.

Formacje współrdzenne cf TUCZYĆ.

Cf ROZTUCZENIE, ROZTUCZONY

RS