[zaloguj się]
[pdf]

POWIETNIK (1) sb m

powietnik, [powiatnik].

o, e oraz a jasne.

Fleksja
sg pl
N powietnik
G powiatnik(o)w

sg N powietnik. ◊ [pl G powiatnik(o)w.]

Sł stp: powietnik (?) w innym znaczeniu, Cn brak, Linde także XVII(XVIII) – XVIII w.: powiatnik, powietnik.

1. Ten, kto sprawuje władzę i jurysdykcję na obszarze pewnego terytorium: Dioecesis Latine Gubematio, Powiat/ Rządzenie/ ſpráwowánie/ pánowánie/ Woyewodztwo [...], et Dioecetes, Stároſta/ Namieśnik/ Powietnik. Item, Podwoyewodźi. Mącz 89c.
2. [Ten, kto zamieszkuje obszar pewnego terytorium, podlegający władzy tego terytorium, obywatel: Seuerus też Alexánder/ bárzo wiele ſpraw przeſluchował/ á wſſędzie od powiátnikow oſkárżone/ wedle rzecży wſſyćkich dowodu/ ćięſzko á ſrogo karał. LorichKosz 101 (Linde); tedy na dzień 23 septembris niedzielę kazaliśmy wszystkim panom radam naszym tam zjechać się i kto by z powietników przy wojsce nie był, aby tamże jechać im naznaczali ListyZygmAug 1565/519.

powietnik czego: Zła ku opiece śierotá ieſt Ceſarz/ który ze wnętrzności poddanych powiátnikow páńſtwá ſwego/ ludzie niepotrzebne á rzecży poſpolitey nie pożytecżne páśye LorichKosz 107 (Linde).]

Synonimy: 1. namiestnik, podwojewodzi, starosta; 2. mieszkaniec, obywatel.

SBu