Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: PROCHNIEĆ

Następne hasło: PROCHNIENIE »

PROCHNIEJĄCY (2) part praes act

prochniejący (2), [pruchniejący].

Teksty nie oznaczają ó oraz é; e prawdopodobnie jasne (tak jak w prochnieję).

Fleksja

sg
n	N	pruchniejącé
	G	prochniejąc(e)go
	A	prochniejąc(e)

sg n [N pruchniejącé.] ◊ G prochniejąc(e)go (1). ◊ A prochniejąc(e) (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

Ulegający niszczącemu działaniu; gnijący, butwiejący (2)
- a. O drewnie (1)
- b. Gnijący; o zwłokach (1)

Ulegający niszczącemu działaniu; gnijący, butwiejący (2):

a. O drewnie (1):

[W połączeniu szeregowym: A Setim drzewo ieſt miedzy Cedrámi nalepſzé/ rodźi ſie ná puſczy Arábſkiéy/ y ieſt wielkié y piękné y niepruchnieiącé WujBib 968a.]

Wyrażenie: »drzewo nieprochniejące« (1): Theſz przykazal Exodi duudzyeſtego y pyątego polozenya ſprawczye archą z drzeua nyeprochnyeyączego czo ſyą rozumye o panny maryey przeſz grzech nyeporuſzona PatKaz I 7.

b. Gnijący; o zwłokach (1):

W przeciwstawieniu: »nieskazitelny ... prochniejący« (1): Cżyſtość ćieleſną [św. Niceta] ták chował/ iáko by nie w ćiele żył: gdy nieſkázytelnemu ćiáłu to prochnieiące podobne cżyniąc SkarŻyw 298.

Synonim: a. botwiejący.

Cf PROCHNIEĆ