[zaloguj się]
[pdf]

RUMIENIĆ (4) vb impf

e prawdopodobnie jasne (tak w rumienić się itp.).

Fleksja
inf rumienić
indicativus
praes
sg pl
1 rumienię
3 rumieni rumienią

inf rumienić (2). ◊ praes 1 sg rumienię (1). ◊ 3 sg rumieni (1). ◊ [3 pl rumienią.]

Sł stp brak, Cn s.v. czerwienię, Linde XVII – XVIII w.

Czynić coś zaczerwienionym, przyrumienionym; rubefacere Cn (4): Gdyż żymnoſć wſzelka wybiela, iako gorączoſć przypalaiąc rumieni. GlabGad Ev.
a. O twarzy: malować rumieńce (3):

rumienić czym (1): Nie pomyślay bárwiczką twarzy ſwey rumienić. Zwiędła iuż twoiá młodość ZbylPrzyg B2v; [UrzędowHerb 147a].

Zwrot: »twarz, lico, [oblicze] rumienić« = fucare faciem Calag (2:1): Calag 423a; IAk żywá licá ſwego/ nie ráda rumienię/ Bo ná to v męſzcżyzny/ ſnádne doświádcżenie. PaxLiz D3; ZbylPrzyg B2v; [Pánié ſobie wyćieráią oblicze y rumięnią tym źielem [tj. krówką, łac. Fraxinella]. UrzędowHerb 147a].

Formacje współrdzenne: rumienić się, urumienić, zarumienić, zarumienić się; rumienieć, rumienieć się, porumienieć; zarumieniać się; zarumieniwać.

Cf [RUMIENIĄCY], [RUMIENIE], [RUMIENIENIE], RUMIENIONY

JR