[zaloguj się]
[pdf]

RZEGOTANIE (4) sb n

rzegotanie (3), rzechotanie (1); rzegotanie FalZioł, RejAp (2); rzechotanie Mącz.

Pierwsze e, o oraz a jasne; końcowe e z tekstów nieoznaczających é oraz -é.

Fleksja
sg
N rzechotani(e)
D rzegotaniu
I rzegotani(e)m

sg N rzechotani(e) (1). ◊ D rzegotaniu (2). ◊ I rzegotani(e)m (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) i XVIII w. s.v. rzekot, rzekotać oraz XVII w.: rzekotanie.

Skrzeczenie, rechotanie (4):
a. O sroce i żabach (3): Sroka na to nalepſza, iż gdzie ſie vſidli w ogrodzie/ tedy tam pilno ſtrzeże, tak iż ktokolwiekby tam wynidz chciał/ thedy go ſwem rzegotaniem wydawa. FalZioł IV 26a [idem] [SpiczZioł 152 (Linde s.v. rzekot)].

Pogard. O nauce Kościoła katolickiego, tu: utożsamionej z głosem złych duchów, wyobrażonych pod postacią wychodzących z ust żab [czyje] (2): Otho z gęby ſmokowey [tj. szatana]/ z gęby beſtiey [tj. Stolicy Apostolskiej]/ z gęby ſkażonego Proroka [tj. papieża]/ wyſzły iákoby thrzy żaby duchow niecżyſtych [...] thák iż onemu rzegothániu ich á wymyſłom chytrym ich trudno ſie ktho ſprzećiwić álbo obronić może. RejAp 137v, Ff.

b. O człowieku; przen: gadanie, paplanie (1): Garrulitas, Rzechotánie/ Gruchanie/ wielomowność. Mącz 142c.
*** [Bez wystarczającego kontekstu: rzechotánie/ Garritus, coaxatio Volck Yyy2v.]

Cf [KRZEKOTANIE], RZEGOTAĆ

ECB