Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: PRZYRZECZNY

Następne hasło: [PRZYRZEDSZYM] »

PRZYRZECZONY (7) part praet pass pf

e oraz o jasne.

Fleksja

sg
m	N	przyrzeczony	f	N	przyrzeczonå	n	N
	G			G			G	przyrzeczon(e)go
	A	przyrzeczony		A	przyrzeczoną		A

sg m N przyrzeczony (3). ◊ A przyrzeczony (1). ◊ f N przyrzeczonå (1). ◊ A przyrzeczoną (1). ◊ n G przyrzeczon(e)go (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. Który jest przedmiotem przyrzeczenia (6)
2. W funkcji czynnej: Gwarantujący (1)

1. Który jest przedmiotem przyrzeczenia; sponsus Mącz; attributus, desponsus, destinatus, pollicitus, promissus Calep (6): Prodere fidem, Przirzeczoną rzecz złámáć. Mącz 92d; Sponsus, Obiecány/ przirzeczony/ w małżeńſtwo zmówiony. Mącz 410a; Calep 313a, 817b.

Wyrażenie: »słowo przyrzeczone« = przyrzeczenie (1): yno ya przyacziel wasch bedacz, slowa swego przirzeczone^go nygdi smyenycz niechcze, yakom swamy ſlvbyl przes lyſty swe wdobrey przyasny mieſkanie miecz LibLeg 10/60.

Szereg: »przyrzeczony, przyobiecany« (1): Condicta coenula, Przirzeczona/ Prziobiecána wieczerza. Mącz 87b.

2. W funkcji czynnej: Gwarantujący (1):

Wyrażenie: »list przyrzeczony za pokoj« = pismo gwarantujące bezpieczeństwo (1): [luteranie] poſłáli thedy do Ceſárzá poſły ſwoie/ ieſli ſwą głową będzie ná Seymie/ tedy też oni będą ná przyrzecżenie/ Ceſarz im roſkazał/ yż ſam chce być/ á liſth przyrzecżony zá pokoy poſłał. BielKron 222.

Synonimy: obiecany, przyobiecany.

Cf PRZYRZEC