[zaloguj się]
[pdf]

PRZYTŁUC SIĘ (4) vb pf

Fleksja
inf przytłuc się
praet
sg
3 n przytłukło się

inf przytłuc się (2). ◊ fut 3 sg przytłucze się (1). ◊ praet 3 sg n przytłukło się (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII(XVIII) w.

1. Doznać obrażeń w wyniku upadku, uderzyć się, poobijać się, potłuc się (2): gdyby kogo chociay żártem zá nogi powieſzono/ y pythano go/ á iuż ſie każeſz vciąć? powiedziałby/ ále ſie boię bych ſie nie ſtłukł. Pytanoby go: á coż woliſz/ álbo ſie máło przytłuc/ ábo ták długo wiſieć? O pewnieby ſie káżdy wolał kázáć vciąć chociayby ſie przytłuc/ niż thák długo wiſieć. RejZwierc 166v.
2. Pokonując przeszkody, przeciwności, przybyć dokądś, dotrzeć (1):
Zwrot: »do brzegu się przytłuc« (1): Rownie iáko on márinarz kthorego wnet flagá ieſzcże v brzegu pochwyći/ thákże go nośi áż ſie záſię gdzie do brzegu przytłucże RejZwierc 159.
3. Przewrócić się, runąć (1): wnocy ſię ſtáło tákie ziemie drżenie/ iſz nie tylo ſię nowe budowánie obáliło/ á kámień ná kámieniu nie zoſtał: ále teſz y ſtárego kośćiołá Sálomonowego kámienie/ z fundámentow ziemiá wyrzuciłá. y wiele ſię innych bliſkich domow przytłukło. SkarŻyw 277.

Synonimy: 1. uderzyć się; 2. przywędrować; 3. obalić się, przewrocić się.

Formacje współrdzenne cf TŁUC.

AĆ