[zaloguj się]
[pdf]

PRZYTOCZENIE (6) sb n

o oraz pierwsze e jasne; końcowe e z tekstu nieoznaczającego -é.

Fleksja
sg
N przytoczeni(e)
A przytoczeni(e)

sg N przytoczeni(e) (4). ◊ A przytoczeni(e) (2).

Sł stp, Cn, Linde brak.

1. Podanie, przekazanie jakiejś treści, zacytowanie (4):

przytoczenie kogo [= autora], czego (3): Prosapodosis, Latine Redditio, Assignatio, Przycziny przitoczenie. Mącz 327a; RejZwierc 51; A vcżynię to/ piſárzow ſtárych Kátholiki Rzymſkiey/ przytocżenie/ nie w ten ſpoſob/ żebym/ ábo iáſnym wyrokom duchá ś. Bożego nie vfał/ ábo ſię też ieſzcże ná oyce Pápieſkie w ſpráwie zbáwienney oględáć miał: [...] ále w ten/ áby ſię ći záwſtydźili/ á potym záś obacżyli y vpámiętáli CzechEp 35.

Ze zdaniem przydawkowym (1): Nadobne przytocżenie/ iż nikt iny tháiemnicy Páńſkiey zrozumieć nie może/ iedno ſam Pan Bog wedle obietnic ſwoich. LubPs X6v marg.

2. Odniesienie, powiązanie, skojarzenie (1): Consequentia, quae ex praecedentibus infertur, Przitoczenie/ Náśládowánie/ Zámknienie/ Vrościenie. Mącz 385b.
3. Przymówienie, dokuczenie [czym] (1): Allusio, Przirznienie/ przitoczenie słowy. Mącz 199a.

Synonim: 1. podanie.

Cf PRZYTOCZYĆ

AĆ