Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: PRZYZNAN

Następne hasło: [PRZYZNANY] »

PRZYZNANIE (4) sb n

a jasne; -e z tekstów nieoznaczających é.

Fleksja

	sg
G	przyznaniå
D	przyznaniu
A	przyznani(e)

sg G przyznaniå (1). ◊ D przyznaniu (1). ◊ A przyznani(e) (2).

Sł stp, Cn notuje, Linde brak.

Znaczenia

I. Rzeczownik od „przyznać” (2)
- 1. Danie, udzielenie; venia Cn (1)
- 2. Oświadczenie (1)
II. Rzeczownik od „przyznać się”: stwierdzenie swojej winy (2)

I. Rzeczownik od „przyznać” (2):

1. Danie, udzielenie; venia Cn [komu czego] (1): nie idźie też o przyznánie komu zwierzchnośći/ ále więcey idźie o poddáńſtwo zwierzchnośći. CzechEp 384.

2. Oświadczenie [aliquid (A)] (1): Trzebá y poſſeſſią wźiąć Arendatori. Trzebá y przyznánia conſenſum corporalem Arendatorá. SarnStat 687.

II. Rzeczownik od „przyznać się”: stwierdzenie swojej winy; confessio Mącz, Modrz (2): Confessionem culpae exprimere, Ledwy ku prziznániu kogo dognáć. Mącz 321a.

Szereg: »abo przyznanie abo obmowa« (1): A przeto ieſli kogo do ćiebie táiemnie oſkárżono/ pátrzayże tego/ żebyś oſkárżonego [...] ábo przyznánie/ ábo obmowę [vel confessionem vel excusationem] wysłyſzał ModrzBaz 21.

Cf PRZYZNAĆ, PRZYZNAĆ SIĘ

LWil