• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
    • 283. Zasady ogólne
    • 284. Odsyłacze apellatywne puste
    • 285. Odsyłacze w nawiasach
    • 286. Odsyłacze apellatywne pohasłowe
    • 287. Podsumowanie o imiesłowach i rzeczownikach zaprzeczonych
    • 288. Podsumowanie o drugich członach złożenia
    • 289. Podsumowanie o hasłach z podwojoną spółgłoską
    • 290. Forma graficzna odsyłaczy apellatywnych
    • 291. Odsyłacze onomastyczne
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

289. Podsumowanie o hasłach z podwojoną spółgłoską.

Podwojenie spółgłoski w hasłach obcych traktujemy tak, jak warianty fonetyczne, tj. odsyłamy od postaci, która nie stała się hasłem; z tym, że hasło odsyłaczowe zawsze jest ujęte w nawias. Prócz tego w wypadku braku wariantów bez podwojenia dajemy odsyłacz od zapisu z pojedynczą spółgłoską, jeżeli jest to wyraz znany w dzisiejszej polszczyźnie (por. przykład w 284.a.aa.). Dajemy też odsyłacz od zapisu niezaświadczonego, jeżeli reszta haseł blisko spokrewnionych ma odmienną pod tym względem postać (por. 284.a.ii.).