Ur. w r. 1501 w Mantui (Włochy); zm. w 1574 w Polsce w Stobnicy.
Z powodu prześladowań skierowanych przeciw reformacji opuścił swój kraj, przez pewien czas przebywał w Szwajcarii i w Wiedniu, w 1547 przybył do Krakowa, gdzie w Akademii objął stanowisko profesora języka hebrajskiego. Podejrzany o herezję – został w Krakowie uwięziony – w następstwie czego po wydostaniu się z więzienia udał się do Pińczowa, powołany przez Oleśnickiego na kierownika tamtejszej szkoły. W r. 1551 zaprosił go ks. Albrecht do Królewca, mianując profesorem teologii w swoim uniwersytecie; jednakże po rocznym pobycie Stankar opuścił Królewiec, udał się do Frankfurtu nad Odrą, po czym wrócił do Polski, jako krzewiciel nauki Fausta Socyna. W r. 1569 otrzymał indygenat. Był jednym z tłumaczy Biblii Eadziwiłłowskiej.