Ur. w 1532 r. w Zbąszyniu (ówczesny pow. Kościan, woj. poznańskie, Wielkopolska); zm. w 1613 w Lublinie. Pochodził z ubogiej rodziny rzemieślniczej.
Kształcił się w kolegium Lubrańskiego w Poznaniu, w 1544 przebywał na studiach na uniwersytecie w Lipsku. Posiadał dobrą znajomość języków. W 1561 r. podróżował z polecenia Radziwiłła Czarnego do Szwajcarii do Kalwina. W 1555 r. był ministrem zboru w Kórniku, potem – od 1559 – nauczycielem w szkole zboru wileńskiego. W 1564 zerwał z kalwinizmem. Propagował idee równości społecznej, zniesienie poddaństwa, pozbywanie się własności ziemskiej, uchylanie się od udziału w wojnie. Z gronem podobnie myślącej szlachty kujawskiej, która wyprzedała swe majątki (m.in. Jan Niemojewski), osiedlił się w r. 1570 w Lublinie. Spędził tu już całe życie, będąc gorliwym rzecznikiem i polemistą ruchu ariańskiego. Pisał ł drukował prawie wyłącznie po polsku.