Ur. w r. 1543 (1547) w Gnieźnie (ówczesne woj. kaliskie, Wielkopolska); zm. w 1613 w Poznaniu. Pochodził z średniozamożnej szlachty.
Studiował w Akademii Krakowskiej, potem w Rzymie i Padwie (1571 – 1574), zdobywając tam tytuł doktora teologii. Opiekunem jego był Hozjusz. Po odbyciu studiów pracował w kancelarii królewskiej jako pisarz; jakiś czas przebywał też na dworze S. Karnkowskiego, ówczesnego biskupa kujawskiego. Po wstąpieniu do stanu duchownego był kanonikiem gnieźnieńskim i poznańskim, potem arcyprezbitrem kościoła Panny Marii w Krakowie, od 1588 kanonikiem krakowski. Przede wszystkim jednak zasłynął jako kaznodzieja. Brał żywy udział w polemikach z różnowiercami, szczególnie ostro występował przeciwko arianom.