Data urodzenia nie jest znana; urodził się w Lubomierzu (Liebenthal) na Śląsku; zm. w r. 1547 w Krakowie. Pochodzenie mieszczańskie.
Studiował w Akademii Krakowskiej, w r. 1499 zdobył stopień bakałarza. Był właścicielem przodującej w XVI w. drukarni krakowskiej, nastawionej świadomie na propagandę haseł Odrodzenia; drukarnia powstała w 1518 r., po śmierci Wietora prowadziła ją do r. 1550 wdowa po nim, Barbara, po czym – po jej wyjściu za mąż za Łazarza Andrysowica warsztat stał się własnością Łazarza. Wietor sprowadził z Włoch nowe czcionki – antykwę Jensona, kursywę wprowadzoną przez Alda Manutiusa oraz niemiecką frakturę, przystosowaną do książek w języku narodowym, ok. r. 1520 wyciął w kraju pierwszą czcionkę kroju polskiego. W r. 1535 otrzymał tytuł: Regiae cancellariae typographus. Nakładcami u Wietora byli m.in. Jan Haller i Marek Szarffenberg. Produkcja drukarni była duża (przeszło 550 tytułów); Wietor organizował świadomie i w sposób przemyślany walkę o literaturę w języku narodowym, grupując wokół siebie i zachęcając do pisania bakałarzy krakowskich (Biernat z Lublina, Jan z Koszyczek, Hieronim z Wielunia), wydając pomoce w nauczaniu języka polskiego (słowniczki, pierwszy polski podręcznik do nauki polskiego), w przedmowach do wydawanych u niego książek podnosząc sens i wartość pisania po polsku. Utrzymywał stosunki wydawnicze z włoskimi i wiedeńskimi humanistami, co było naturalnym przedłużeniem dawnych kontaktów, gdy – zanim przybył do Krakowa – przebywał w Wiedniu (1509 – 1517).