[zaloguj się]
[pdf]

BLEGOTAĆ (8) vb impf

blegotać (6), blekotać (2); blegotać BartBydg, Krow, Mącz (2); blekotać BielKron; blegotać : blekotać Calep (2:1).

Wszystkie samogłoski jasne.

Fleksja
inf blegotać
indicativus
praes
sg
1 blegocę
3 blegoce
praet
sg
3 m blekotåł

inf blegotać (3). ◊ praes 1 sg blegocę (3). ◊ 3 sg blegoce (1). ◊ praet 3 sg m blekotåł (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

1. Gadać, paplać, pleść, dużo mówić; gannire Mącz, Cn; blaterare, verbigerare Calep; deblaterare Cn (3): Nihil moror quid ille ganniat, Nie nie dbam co ón blegoce. Mącz 232d; Verbigero ‒ Bliekoczę, gębą mielię. Calep 1112a, 133a.
2. Bełkotać, mówić niewyraźnie, seplenić, jąkać się; balbutire BartBydg, Calep; lallare Mącz (5): BartBydg 211b; KrowObr 157; vpátrzył ſwoy cżás Skánderbeg/ [...] przećiął mu plecy ſzablą/ áż ſie y krtaniowi doſtało/ gdy ieſzcże blekotał/ vćiął mu głowę y prżynioſł przed Amurátá/ wźiął dáry acż ich nieżądał. BielKron 242v; Háláć/ Lálkáć/ Blegotáć yáko dzieći czinią. Mącz 183b; Calep 122a.

Synonimy: 1. plapać; 2. halać, lalkać.

Formacja współrdzenna: przeblekotać.

Cf BEŁKOTANIE, BLEGOTANIE, BEŁKOTAĆ

KN