[zaloguj się]
[pdf]

BLIŹNIEC (2) sb m

Fleksja
sg pl
N bliźniec bliźńcowie

sg N bliźniec (1). ◊ pl N bliźńcowie (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

Bliźnię, bliźniak, jedno z dwojga dzieci urodzonych podczas jednego porodu; geminus Mącz, Cn; bignus, gemellus, opiscus, vopiscus Cn (2): Też zaſię gdy dwoie dzieci/ to ieſt Blizńczowie: razem z żywotha wychodzą/ [...] Bywa cięſzkie á ſmiertelne takowe rodzenie. FalZioł V 17c; Didymus, latine geminus dicitur, Bliźniec. Mącz 88a.

Cf BLIZNEK, BLIŹNIAK, BLIŹNIĘTA

BZ