BŁYSKAĆ SIĘ (28) vb impf
sie (21), się (7).
błyskać się (20), bliskać się (8); błyskać się Murm, WróbŻołt, RejFig (7), BibRadz (2), Mącz, RejPos, RejZwierc, StryjWjaz, ModrzBaz, Calag, KochFrag, RybGęśli, WujNT; bliskać się BartBydg, Calep (7).
Fleksja
inf |
błyskać się |
indicativus |
praes
|
|
sg |
pl |
1 |
błyskåm się |
|
3 |
błyskå się |
błyskają się |
praet |
|
sg |
pl |
3 |
n |
błyskało się |
subst |
błyskały się |
imperativus |
|
sg |
3 |
niechaj się błyskå |
conditionalis |
|
pl |
3 |
subst |
by się błyskały |
inf błyskać się (1). ◊ praes 1 sg błyskåm się (7). ◊ 3 sg błyskå się (5). ◊ 3 pl błyskają się (6). ◊ praet 3 sg n błyskało się (3). ◊ 3 pl subst błyskały się (1). ◊ imp 3 sg niechaj się błyskå (1). ◊ con 3 pl subst by się błyskały (1). ◊ part praes act błyskając się (3).
Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII w.
1.
Świecić się, lśnić nagłym, krótkotrwałym blaskiem; wytwarzać błyski; migotać;
fulgurare Murm, BartBydg, Calep, Cn; coruscare Murm, Calep; micare Mącz, Cn; intermicare, refulgere, renidere, scintillare Calep; fulgurire Cn (25):
Corusco ‒ Błiskąm ſzie, łſne ſzie. Calep [264]a,
352b,
552a,
905a,
911a,
954a,
1032b.
a.
O źródłach światła lub ognia (3):
A kiedy ſie ſiárkowe prochy w to wmieſzáią/ To iuż ocżymá widziſziż ſie zápaláią. A gdy lecą do wody/ tedy ſie błyſkáią RejWiz 151v,
141 v.
Przen (1): Błyskanie, czuſz tego cżaſu, To znamionowało iż Ewangelia ſwięta miała ſie błyskac po ſwiecie WróbŻołt aaVv.
b.
O piorunie, błyskawicy [w tym bezpodmiotowo (5)] (9):
Murm 16;
BartBydg 221b;
Vź ná k ſobie idącą ſzpetną cżarną chmurę. A pod nią ſierzał dole ſtráſzliwie błyſkáło RejWiz 82;
áby zrozumieli że ogień goráiący błyſkáiąc ſię przez grády y dzdże popſował vżytki nieprzyiaćielſkie. BibRadz Sap 16/22,
Luc 17/24;
Micat ignibus aether. Błyska ſie ná powietrzu ná niebie. Mącz 220c;
Błyſka śię/ et łyſka śię. Fulgurat. Calag 182a;
WujNT Luc 17/24.
W przen (1): Ale gdy thy w cżás zábieżyſz s pokornym ſercem [...]/ ſwiętemu miłoſierdzyu iego/ iuż niechay ſie błyſka iáko chce/ nigdy żadne niebeſpiecżeńſtwo ciebie ſie dotknąć nie może RejPos 244v.
W porównaniu (1): Oczy twé/ iáko gwiazdy ſie błyſkáły KochFrag 27.
c.
O odblasku, połysku przedmiotów lśniących albo świecących się (5):
RejZwierc 22v;
[Radziwił] Iechał w ſwym Włoſkim ſtroiu/ złoto ſie błyſkáło StryjWjaz B3;
ModrzBaz 142v;
Nie dbam ia by zbroie w podworzách mych brzmiáły Albo oſtre kordy ſię błyſkáły RybGęśli B3v.
W porównaniu (1): A kámycżki by złoto tám ſie w nich błyſkáią. RejWiz 24v.
2.
Wyróżniać się od otaczającego tła jaskrawością lub jasnością barw; jaśnieć (3):
O coż ich ták záwiodły támty márne bryże. Bo chociay ſie foremnie z dáleka blyſkáią/ Ale byś we wnątrz poźrzał ſzpetnąć fárbę máią. RejWiz 27v,
34v.
błyskać się czym: Kwiatecżki po niey wſzędy/ by drogie kámycżki/ Rozlicżnemi fárbámi błyſkáią ſie wſzyćki. RejWiz 179v.
Synonimy: iskrzyć się, łsnić się, łyskać, łyskać się, skrzyć się.
Formacje pochodne: przebłyskawać się; błysnąć się; błyszczeć się, zabłyszczeć się.
Cf BŁYSKAJĄCY SIĘ
KN