[zaloguj się]
[pdf]

CZCIĆ SIĘ (4) vb impf

czcić się (2), tcić się (4), ćcić się a. czcić się (1); czcić się BierEz, SkarŻyw; tcić się KromRozm I.

się (3), sie (1).

Fleksja
inf czcić się
praet
pl
3 subst czciły się
imperativus
sg
2 czci się

inf czcić się (2). ◊ praet 3 pl subst czciły się (1). ◊ imp 2 sg czci się (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI i XVIII w. s.v. 1. czcić.

1. Poważać, szanować samego siebie (2): A długos ſię mácze cczić tak Niepłatnoċ to w Niebie nic ták Doſyċ czieſcze ſie náċczili Kedy ſcze na Zemi byli RejKup z3v; KromRozm I A4v.
2. W funkcji strony biernej (1): Ieſli/ powiáda/ drewniány obraz krolá świeckiego cżćiemy: dáleko więcey rozumny obras Boży cżćić ſię ma. SkarŻyw 279.
3. Częstować się, ugaszczać się (1): Owa w ten cżás gdy śię cżćiły/ Prędko śie drzwi otworzyły: Ano był klucżnik przybieżał/ Iżby karmie k ſtołu pobrał. BierEz M3v.

Synonimy: 1. wysławiać się; 3. czestować się, gościć się.

Formacje pochodne: naczcić się, poczcić się.

AL