[zaloguj się]
[pdf]

DOBRORZECZONY (2) part praet pass

dobrorzeczony (1), dobrorzeczon a. dobrorzeczony (1).

Pierwsze dwa o oraz e prawdopodobnie jasne.

Fleksja
sg
mNdobrorzecz(o)ny
pl
N subst dobrorzecz(o)n(e)

sg m N dobrorzecz(o)ny (1). ◊ pl N subst dobrorzecz(o)n(e) (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. s.v. dobrorzeczyć.

Pobłogosławiony (kalka lat. benedictus) (2): [I rzekł Pan ku Abramowi] w tobie wſzytki narody ná ziemi będą dobrorzeczone [benedicetur] BibRadz Gen 12/3.

W przeciwstawieniu: »dobrorzeczony ... złorzeczon« (1): ktoryć [ludowi Izraelskiemu] będzye dobrorzecżył/ będzye on dobrorzecżony/ ktoryć będzye złorzecżył/ będzye on złorzecżon [Benedicam benedicentibus tibi et maledicam maledicentibus tibi Vulg Gen 12/3] BielKron 42v.

Synonim: błogosławiony.

Cf DOBRORZECZYĆ

LW