[zaloguj się]
[pdf]

DOKURCZYĆ (2) vb pf

Fleksja
praet
sg pl
3 f dokurczyła m an
n dokurczyło subst dokurczyły

praet [3 sg f dokurczyła. n dokurczyło.] ◊ 3 pl subst dokurczyły (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI(XVIII) w.

Dokuczyć, dać się we znaki, dojąć, zgnębić [komu] (2):
Fraza: »dokurczyły lata [ = ciężkie czasy]« (2): POdźmyż záſie do Sláchty/ iáka ich vtrátá/ Choćia też y drugiemu dokurcżyły látá. BielSat C3v [idem] BielRozm 21.
[Frazy: »oblężenie [komu] dokurczyło«: Ale to oblężenie Grodná niemniey tym ktorzy oblegli/ [...] iáko y oblężonym dokurczyło. StryjKron 486.

»[kogo] nędza dokurczyła«: Gdy iuſz tedy oblężeńcow nędzá dokurczyłá/ [...] ieden ich Protopos imieniem Naſtaſius nápiſał ná ſtrzále ty słowá StryjKron 137 (Linde).]

Synonimy: dojąć, dokuczyć, dokurzyć.

Formacje pochodne cf KURCZYĆ.

BZ