![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: DOKURCZYĆ | Następne hasło: [DOKWITAĆ] » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
DOKURZYĆ (1) vb pf
Fleksja
| praet | ||
|---|---|---|
| sg | ||
| 3 | m | dokurzył |
fut 3 pl dokurzą. ◊ [praet 3 sg m dokurzył.]
Sł stp, Cn brak.
Dokuczyć, dać się we znaki, pogromić, pobić [komu]: Mnie złe przygody fráſzką choć innym dokurzą. RybGęśli C2v.; [[Narymunt kniaź] Ráygrot zbudował/ Ruś/ Mázowſze burzył/ Pruſkim/ Liflándſkim krzyżakom dokurzył StryjGoniec P2, L2 (Linde).]
Synonimy: dojąć, dokuczyć, dokurczyć.
Formacje pochodne cf KURZYĆ.
BZ