Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [DOMAJZYN]

Następne hasło: DOMALEGAJ »

DOMAK (4) sb m

o jasne, a pochylone.

Fleksja

	sg	pl
N		domåcy
G	domåka	domåk(o)w
L	domåku

sg G domåka (1). ◊ L domåku (1). ◊ pl N domåcy (1). ◊ G domåk(o)w (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI – XVIII w.

Znaczenia

1. Domownik, należący do domu; tu w przen (1)
2. Obywatel, związany z życiem domowym a nie publicznym; osoba prywatna (2)
3. Rodak, krajowiec (1)

1. Domownik, należący do domu; tu w przen; domesticus Vulg (1):

Wyrażenie: »domacy boży« (1): A thák iuż nie ieſteśćie gośćie áni przychodniowie/ ále ieſteśćie mieſzcżánie ſwiętych/ y domacy Boży [domestici Dei] Leop Eph 2/19.

2. Obywatel, związany z życiem domowym a nie publicznym; osoba prywatna; privatus Modrz (2): ponieważ w dworney obronie ſą wſzytkie rzecży dobre/ máiętnośći domakow [possessiones privatorum] co nie ſą ná vrzędźiech ModrzBaz 12v.

W przeciwstawieniu: »domak ... dworak« (1): Radby co wykuglował ná chudym domaku: Proſtym ći ia człowieczek/ łáſkáwy dworaku. PudłFr 63.

3. Rodak, krajowiec; civis Vulg, Cn (1):

W przeciwstawieniu: »domak ... cudzoziemiec albo gość« (1): Kámieńmigo vkámienuie wſſyſtko mnoſthwo ludzi/ bądz domaká/ bądz cudzoźiemcá álbo gośćiá [sive ille civis sive peregrinus fuerit] Leop Lev 24/16.

Synonimy: 2. obywatel, tubylec; 3. mieścic, rodak.

Cf DOMOWNIK