[zaloguj się]
[pdf]

DOPUSZCZANIE (3) sb n

o oraz a jasne.

Fleksja
sg pl
G dopuszczaniå
A dopuszczaniå

sg G dopuszczaniå (2). ◊ pl A dopuszczaniå (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

1. Dopuszczanie się, popełnianie czegoś złego [pierwszy przykład niezupełnie jasny] (2): Dyabelſki to/ powiáda/ vrząd/ złym poduſzcżániem nam dokucżáć: á náſzá powinność/ ná te dopuſzcżánia/ nie zezwáláć. LatHar 251.

dopuszczanie ku czemu (1): IŻ niekárność wielką dáłá ludźióm z przyrodzenia do złego ſkłonność/ y ku fałſzowániu y oſzukániu dopuſczániá śmiáłość [dedit hominibus in malum propensis ad falsitates et collusiones admittendas audaciam JanStat 444] SarnStat 570. Cf DOPUSZCZENIE zn. 5. SarnStat 561.

2. Zsyłanie, zrządzanie czegoś przez Boga (1): miey te náuki o fráſunkách y o pokuſách kroćiuchno. [...] (marg) Siedm przycżyn dopuſzcżánia ich. (‒) LatHar 577 marg.

Cf DOPUSZCZAĆ, DOPUSZCZAĆ SIĘ, NIEDOPUSZCZANIE

ZZie