[zaloguj się]
[pdf]

1. DZIELCA (5) sb m

dzielca (3), dzilca (2); dzielca Mącz, HistLan, SarnStat; dzilca ZapWar (2).

e pochylone, a jasne.

Fleksja
sg pl
N dziélca
A dzilce
I dzilcą dziélcami

sg N dziélca (1). ◊ I dzilcą (1). ◊ pl A dzilce (1). ◊ I dziélcami (2).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

Człowiek, który coś dzieli, w szczególności wykonawca testamentu, ten, który przeprowadza podział majątku lub uczestniczy przy tym w charakterze świadka; divisor Mącz, Cn; discriminator, distributor, partitor, tributor Cn (5): Iako mnye sz Brathyem szczasznym thy dzaly [...] doszthaly szya dzyalem vyecznym nyaczo dzylcze mam ZapWar 1516 nr 2123; Divisor, Dzielnik/ Dzielcá/ Podzielnik. Mącz 91b.

dzielca czego (2): Yako ya Byl thego dzylcza kyedy sza Stanyslaw Bernyathowycz Stanislavyem gy Sczesznym dzelyly ZapWar 1516 nr 2123; Abyſcie po ſmierći mey racżyli być ſami/ Tego co zoſtáwuię wiernemi dzielcámi. HistLan E2v.

Szeregi: »dzielca abo jednacz« (1): A ieſliby [...] ieden z dźiału wźiął rolą álbo śiedliſko [...] á drugiby wźiął [część] więtſzą ále podleyſzą/ á toby zapiſem między ſobą ábo dźiélcámi/ ábo iednaczámi/ y zakłádem vmocnili SarnStat 1165.

[»sędzia abo dzielca« : Któſz mię poſtawił ſędziem abo dziélcą nad wami? [iudicem aut divisorem super vos?] MurzNT Luc 12/14 (Linde).]

Synonimy: jednacz, pośrednik, rozjemca.

Cf DZIELCZY, 1. DZIELNIK, PODZIELNIK

BC