[zaloguj się]
[pdf]

GODOWNIK (7) sb m

Oba o jasne.

Fleksja
sg pl
N godownik
G godownika
A godowniki
I godowniki
V godownicy
inne pl A a. I - godowniki

sg N godownik (1). ◊ G godownika (1). ◊ pl A godowniki (2). ◊ I godowniki (1). ◊ A a. I godowniki (1). ◊ V godownicy (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI ‒ XVIII w.

1. Uczestniczący w uczcie, biesiadnik (6): A Ezop miſę z ięzyki/ Poſtáwił przed godowniki. BierEz D; RejPosWstaw 44.
W przen (1): thák iáko tu Ewányeliſtá ſwięty piſze/ y z onymi godowniki ſwoiemi/ y iż kęs poſkakáłá przed nim oná márna á plugáwa zwodnicá iego/ ktora nie tylko ciáło/ ále zwiodłá á zátráćiłá y nędzną duſzę iego. RejPos 321v.
a. Z odcieniem ujemnym: hulaka; comessator Mącz (2): Mącz 100a; Otoś nam odmienił Proroki [...]/ á dałeś nam ná to mieyſce iákieś godowniki/ tanecżniki/ á práwie iáko iákie máſzkárniki RejPos 321.
b. Gość na weselu; w przen; conviva Cn (1): Godownicy niebieſcy/ teraz z ſtrony duſz wáſzych ná gody Báránká niebieſkiego záproſzeni [...] wſpominayćie ná głody náſze LatHar 604.
2. Miejsce uczty; w przen (1): Ieſli ſzáty miłośći y zgody bráterſkiey nie mamy: izali nas nie wypędzą z roſkoſznego godowniká/ y z god páná náſzego? SkarKazSej 672a.

Synonimy: 1. biesiadnik, biesiadownik.

Cf GODUJĄCY

HG