[zaloguj się]
[pdf]

KLEKOTAĆ (5) vb impf

Wszystkie samogłoski jasne.

Fleksja
inf klekotać
imperativus
sg
2 klekoc

inf klekotać (3). ◊ imp 2 sg klekoc (1). ◊ part praes act klekocąc (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII w.

Wiele i niezbyt mądrze mówić; hardo odpowiadać, pyskować; fari Mącz; argutari, bla(c)terare, friguttire, gargaridiare, garriditare, garrire, stułte et percupide loqui, oblatrare affanias, ogganire Cn (5): A wżdy ieſzcże ſmies klekotać RejJóz H3v; Mącz 119a; Mądre milcżenie wiecey ſpráwić może/ Niż thy klekocząc ſzalony nieboże. RejZwierc 215; ále warchole nie rádzęć klekotáć/ Chceſzli v tych pokornych w ręku nie trzepiotáć. PaprPan L3v.
a. Gra słów wynikła z nawiązania do możliwego znacz. 2.: o bocianie ‘wydawać głos stukając dziobem’ [czym] (1): Ná pochlebcę. KLekocże [lege: klekoc że] tym oſkardem/ moy miły Bocianie RejZwierz 123.

Synonimy: blegotać, klecić, plapać, świegotać.

Formacja współrdzenna: klektać.

Cf KLEKOTANIE

MM