[zaloguj się]
[pdf]

ŁAKOMIĆ SIĘ (3) vb impf

się (1), sie (1), si(e) (1).

a oraz o jasne (tak też Cn),

Fleksja
inf łakomić się
imperativus
pl
2 łakomcie się

inf łakomić się (1). ◊ imp 2 pl łakomcie się (1). ◊ part praes act łakomiąc się (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

1. Pożądać, mieć nadmierną chęć; sitire Mącz; appetere Cn [na co] (3): Mącz 397c; Nielakomcieſz ſie nathe Iorgielti [...] nieklaccije ich do Skarbu ſwego PaprUp Kv; Poſtronni [...] owas te wieśći vdáią. Iákobyśćie ſwym Pánom nie trzymáli wiáry/ Lákomiąc ſię ná iákieś tám Pogáńſkie dáry. CzahTr F2.
2. [Nadmiernie pragnąć jedzenia [na co]: aby ſnadź ludźie ſzkody nie cżynili łákomiąc śię ná owoce Cresc 1571 /654.]

Synonimy: chcieć, chcieć się, pożądać, pragnąć.

Formacje współrdzenne: łakomić, ułakomić się.

JZ