[zaloguj się]
[pdf]

NAPARZYĆ (3) vb pf

Oba a jasne (tak też w naparzyć się).

Fleksja
inf naparzyć
imperativus
sg
2 napårz

inf naparzyć (2). ◊ imp 2 sg napårz (1).

Sł stp, Cn brak, Linde bez cytatu s.v. naparzać.

Poddać rozgrzewającemu działaniu gorącej pary lub płynu (o zabiegach leczniczych) [kogo (1), co (część ciała)(2)] (3):

naparzyć komu (1): takie lekarzſtwo ma być/ przyprawiwſzy w nieiakiem ſzyrokiem ſzafliku: czoby tam ciepło mogł zadkiem ſieſć á to ſobie dobrze naparzyć FalZioł V 93; [Drugi [doktor] chciał w głowie naparzyć mu sklepy: Bo się był objadł snadź przemierzłej rzepy. Otwin(?)Erot 132].

naparzyć czym (1): Ieſly to przyſlo ſprzeſtrachn [!]. Były cza go okurzymy A kes mu krſie vpuſcimy. Więc chebdu wkotle vwarzyć A tem go nanoć naparzyć. RejKup f7v.

Zwrot: »nad parą naparzyć« (1): nád oną párą vcho naparz/ pomożeć. SienLek 71.

Formacje współrdzenne cf PARZYĆ.

Cf NAPARZENIE, NAPARZONY

TK