[zaloguj się]
[pdf]

NAPASTWIĆ SIĘ (3) vb pf

napastwić się (3), [napacwić się].

Pierwsze a jasne; -påst- (2) RejPos, SiebRozmyśl, -past- (1) WisznTr.

Fleksja
inf napåstwić się
praet
sg
1 m -em się napåcwił
conditionalis
pl
3 m pers by się napåstwili

inf napåstwić się (1). ◊ [praet 1 sg m -em się napåcwił.] ◊ con 3 pl m pers by się napåstwili (1). ◊ part praet act napåstwiwszy się (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII w.

Pf od „pastwić się” ‘dręczyć kogo, znęcać się’, z formantem na- oznaczającym dosyt (3):

napastwić się kogo (1): Abowiem nie mogłoby ſie złocżyńcom lepiey sſtháć/ wzyąwſzy komu máiętność iego/ ábo nápaſtwiwſzy ſie go wedle woley ſwoiey/ á iść do drugiego dawſzy mu cżęść onego wydartku ſwego/ á wzyąć odpuſzcżenie onych wyſtępkow ſwoich od niego RejPos 235.

napastwić się nad kim (2): Surowem okiem ſtráſzliwie pogląda? Cży nád potomſtwem nápáſtwić ſie żąda? WisznTr 24; SiebRozmyśl H2.

Zwroty: [»dosyć się napacwić«: Iużem ſię ia doſyć nád nim nápacwił/ y mam zá to iże iuż nie długo żyw będźie: wſzákże chceſzli mu śmierći przyśpieſzyć/ poślę z tobą ſługę moiego HistFort P2.]

»napastwić się do wolej, wedle wolej« [szyk zmienny] (1:1): RejPos 235; [Piłat] dał go [Chrystusa] vbiczowáć: Aby ſię iuż do woléy nád nim nápaſtwili SiebRozmyśl H2.

Synonim: nadręczyć się.

Formacje współrdzenne cf PASTWIĆ SIĘ.

TK