[zaloguj się]
[pdf]

MOCYJA (7) sb f

o jasne.

Fleksja
sg pl
G mocyjéj mocyj
inne sg N (lat.) - motio

sg G mocyjéj (3). ◊ pl G mocyj (2). ◊ (lat.) N sg motio (2).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVIII w.

praw. Środek prawny, umożliwiający zmianę niesprawiedliwego wyroku, zastąpiony poźniej apelacją; apellatio, motio, provocatio Cn [motio – poruszenie Calep; ruszanie czego, ruszenie ‒ motio Cn] (7): (nagł) Ná grobie iednégo prokuratorá. (‒) WZdy mi dopuść mocijéy/ wſzák ták wſzędźie bywa/ Komu ſye krzywdá widźi/ tedy ten odzywa. PudłFr 37; MOTIO. Ruſzenie któré było zániecháne znowu záś przywráca ku piérwſzému zwyczáiowi. SarnStat 810, 1310.
Szereg: »mocyja, (albo, i) apelacyja« [szyk 2 : 2] (4): A tám iuż przed ſądem/ wſzyſtkié ſtrony w ſwoich ſpráwách ſądowych/ Rok y Roki będą miáły/ według ich áppelláciy/ y mociy/ pozwów/ przypozwów/ ták záwitych/ iáko y niezáwitych SarnStat 855, 852, 854, 855.

Synonimy: apelacyja, odezwanie, odwołanie, odzew, prowokacyja, ruszenie.

JB