« Poprzednie hasło: NAUCZANY | Następne hasło: 2. NAUCZENIE » |
1. NAUCZENIE (17) sb n
a oraz pierwsze e jasne (w tym w a 1 r. błędne znakowanie); końcowe e z tekstów nie oznaczających é.
sg | |
---|---|
N | nauczeni(e) |
G | nauczeniå |
D | nauczeniu |
A | nauczeni(e) |
I | nauczeni(e)m |
sg N nauczeni(e) (3). ◊ G nauczeniå (6); -å (5), -(a) (1). ◊ D nauczeniu (3). ◊ A nauczeni(e) (3). ◊ I nauczeni(e)m (2).
Sł stp notuje, Cn brak, Linde bez cytatu.
nauczenie kogo (3): racż oſtatz na mieſtzu moijm/ dlá zwolenikow moijch poſileniá ij też naucżeniá OpecŻyw 173v; GrzegRóżn I3v; ArtKanc G14.
nauczenie czego (1): Ale ku náucżeniu práwego vżywánia Swiątośći/ nic ſnadnieyſzego być niemoże/ iáko to/ kiedy śie pilnie wypowiedzą przycżyny/ dla ktorych Swiątośći vſtáwic było potrzebá. KuczbKat 110.
nauczenie czyje [w tym: ai poss (2), G sb (1)] (3): Iozeff [...] z naucżeniá anielſkiégo/ ſſedl do ziemie Galileyſkié/ do miaſta Nazareth. OpecŻyw 29v, 25; BielKron 42v.
nauczenie czego (3): BierEz H2v; SeklKat A5; gdzie z Fránciey bárzo wiele ludźy przyſzło/ dla náucżenia piſmá ſwiętego BielKron 216v.
»słuchanie a nauczenie« (1): nie ma mu to być broniono i inym takież, jeśliby z stanu rycerskiego kto dla słuchania a nauczenia być przy tym chciał Diar 52.
Cf NAUCZENIE SIĘ, NAUCZYĆ, NAUCZYĆ SIĘ, NAUKA
MM