Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [NIECOŚ]

Następne hasło: [NIECUDNOŚĆ] »

NIECUDNIE (11) av

W pisowni rozłącznej (6), w łącznej (5).

Pierwsze o jasne, końcowe prawdopodobnie jasne (tak zwykle w -e).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. s.v. cudnie.

Znaczenia

1. Brzydko, nieprzyjemnie (pod względem fizycznym) (3)
2. Nagannie pod względem moralnym (8)
- a. Niegrzecznie, nieuprzejmie; obelżywie (7)
- b. Nieuczciwie, kłamliwie (1)

1. Brzydko, nieprzyjemnie (pod względem fizycznym); ineleganter, infacete, irridicule Calep (3): Obroćże ſie háyẃ záſię/ poźrzyſz ná południe/ Aleć y tám podobno też poźrzeć nie cudnie. RejWiz 166; Hircosus, Kto nie cudnie pachnie. Mącz 156d; Calep 563b.

2. Nagannie pod względem moralnym (8):

a. Niegrzecznie, nieuprzejmie; obelżywie (7): BielKom nlb 5; Otho (pry) poſlał Dawid poſly ſwoie z puſſcżey: áby pozdrowili Páná náſſego/ á on ie nie cudnie przyiął Leop 1.Reg 25/14; mowił o Maurycym nie cudnie/ iż twoie kſiążę trzy rázy wiárę zmieniło BielKron 237v, 67, 204; RejZwierc 236v; piſáne [!] ſwoie obiáwienim niebieſkim názwáłá/ w ktorym niecudnie Papieżá wſpomina/ zowiąc go zábijácem duſz NiemObr 155.

b. Nieuczciwie, kłamliwie (1): Pothym obległ Fránkfurt/ á ku Maurycemu niecudnie mowił/ iż zgodę vcżynił ſnimi. BielKron 236v.

Synonimy: brzydko, brzydliwie.

Cf CUDNIE