[zaloguj się]
[pdf]

NIENAWISTNIK (9) sb m

nienawistnik (8), nienawisnik (1); nienawistnik LatHar; nienawistnik : nienawisnik BudBib (7:1).

Zawsze w pisowni łącznej.

e prawdopodobnie jasne (tak w nie-); a pochylone.

Fleksja
sg pl
N nienåwistnik nienåwistnicy
G nienåwistnika nienåwistnik(o)w
D nienåwistnik(o)m
I nienåwistniki

sg N nienåwistnik (1). ◊ G nienåwistnika (1). ◊ pl N nienåwistnicy (2). ◊ G nienåwistnik(o)w (2). ◊ D nienåwistnik(o)m (2). ◊ I nienåwistniki (1).

Sł stp brak, Cn s.v. nienawidzący, Linde XVI – XVII w.

Człowiek nienawidzący; inimicus, odio habens PolAnt; infensus, invisor, osor Cn [w tym: czyj = nienawidzący kogo (zawsze pron poss) (7)] (9): wyrwi (mię) od nienawiſnikow moich BudBib Ps 68/14[15]; Po wárgach iego bywa poznan nienawiſtnik/ bo w ſobie pokłáda zdrádę. BudBib Prov 26/24, Ps 85/17, 117/7.
Szereg: »nienawistnik, (i) nieprzyjaciel (i prześladownik)« = inimicus et hostis, odio habens et inimicus PolAnt [szyk 3:2] (5): Y wybáwił z ręki nienawiſtniká/ wykupił ie też z ręki nieprzyiáćielá. BudBib Ps 105/10, Ps 17/16[18], 68/4[5], Dan 4/19[16]; rácż odpuśćić grzechy/ y nam/ y nieprzyiaćiołom/ nienawiſtnikom/ y prześládownikom náſzym LatHar 29.

Cf NIENAWIDZĄCY, NIENAWISNY

LWil