[zaloguj się]
[pdf]

OBŁYSIĆ (1) vb pſ

o prawdopodobnie jasne (tak w ob-).

Fleksja
inf obłysić
praet
sg
3 m obłysił

inf obłysić (1). ◊ [fut 3 sg obłysi. ◊ praet 3 sg m obłysił.]

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w.

Uczynić łysym, ostrzyc do skóry, ogolić (u Żydów znak hańby); decalvare Vulg [co, [kogo]]:
Zwrot: »obłysić głowy«: A dla tego powiádá Pan/ iż ia przeto każę odrzeć á obłyśić ty márne głowy ich RejPos 306.
Szeregi: »odrzeć a obłysić«: RejPos 306 cf »obłysić głowy«.

[»obłysić i obnażyć«: Obłyśi Pan wierzch głowy corek Syońſſkich/ y obnáży Pan włoſy ich [decalvabit Dominus verticem filiarum Sion, et Dominus crinem earum nudabit] Leop Is 3/17 (Linde).

»obłysić i ogolić«: Hanon ſługi Dawidowe obłyśił y ogolił [Hanon pueros David decalvavit, et rasit] Leop 1.Par 19/4 (Linde).]

Synonimy: ogolić, ostrzyc.

Formacje współrdzenne cf ŁYSIEĆ.

Cf OBŁYSIENIE, [OBŁYSZONY]

MC