« Poprzednie hasło: OBURZENIE | Następne hasło: OBURZYĆ SIĘ » |
OBURZYĆ (2) vb pf
prawdopodobnie jasne (tak w o-).
Fleksja
praet | ||
---|---|---|
sg | ||
3 | m | oburzył |
f | oburzyła |
praet 3 sg m oburzył (1). f oburzyła (1).
Sł stp: oborzyć, Cn notuje, Linde XVIII – XIX w.
Wzbudzić czyjś gniew, spowodować ostre wystąpienie przeciw komuś, wzburzyć; vertere in aliquem iram a. potentiam a. impetum alicuius, concitare aliquem in aliquem Cn [kogo na kogo] (2):
Zwrot: »oburzyć na się« (2): Swięta oná Máryná trfaiąc w onym niebieſkim żywoćie: oburzyła ná ſię cżártá zazdrośćiwego, ktory widząc iey święte dziwne poſtępki wmiłośći Bożey/ chćiał ią ſwym potwarſtwem do iákiey niećierpliwośći przywieść SkarŻyw 183, 56.
Synonim: rozgniewać.
Formacje współrdzenne cf BURZYĆ.
Cf OBORZENIE
JR