[zaloguj się]
[pdf]

OBURZYĆ (2) vb pf

prawdopodobnie jasne (tak w o-).

Fleksja
praet
sg
3 m oburzył
f oburzyła

praet 3 sg m oburzył (1). f oburzyła (1).

Sł stp: oborzyć, Cn notuje, Linde XVIII – XIX w.

Wzbudzić czyjś gniew, spowodować ostre wystąpienie przeciw komuś, wzburzyć; vertere in aliquem iram a. potentiam a. impetum alicuius, concitare aliquem in aliquem Cn [kogo na kogo] (2):
Zwrot: »oburzyć na się« (2): Swięta oná Máryná trfaiąc w onym niebieſkim żywoćie: oburzyła ná ſię cżártá zazdrośćiwego, ktory widząc iey święte dziwne poſtępki wmiłośći Bożey/ chćiał ią ſwym potwarſtwem do iákiey niećierpliwośći przywieść SkarŻyw 183, 56.

Synonim: rozgniewać.

Formacje współrdzenne cf BURZYĆ.

Cf OBORZENIE

JR