[zaloguj się]
[pdf]

OCHYLIĆ (5) vb pf

o jasne.

Fleksja
inf ochylić
praet
sg
2 m -eś ochylił
imperativus
sg
2 ochyl

inf ochylić (3). ◊ praet 2 sg m -eś ochylił (1). ◊ imp 2 sg ochyl (1).

Sł stp brak, Cn s.v. nieochylając mowić, Linde XVII w. (z Cn).

1. Omijać, okrążyć (2):
Zwrot: »ochylić z daleka« (1): gdy go pytano iákoby zamku dobyć/ vkazał y rádził/ áby wieże wodney dobyto/ [...] lecżby w nocy/ álbo ochylić z daleka muſieli BielKron 316.
Przen: Opuścić, nie zająć się kimś [kogo] (1): [Anioł do Pokusy] Przeſtań zwodzić bárzo proſzę/ [...] Ieſtlić dan iáki przywiley/ Ochyl dobre ná złe ij [lege: ji, tj. przywilej] miey BielKom D3.
2. Zataić, przemilczeć; powiedzieć oględnie (3):

ochylić co (2): Páni rzecże/ coć ſie wżdy dzieie brácie miły? Ten rzekł/ nie śmiem goſpodze powiedzieć przycżyny. Páni rzekłá/ możeſz to wżdy iáko ochylić RejFig Cc7; [Jan Schleidan o Lutrze] thám gdy niemógł iego płochośći ochylić y oſłodźić ludźiem/ wneth go prorokiem vczynił BiałKat 163v.

a. Użyć wybiegu (1): Nihil circuitione usus es, Niceś nie ochilił. Mącz 247a.

Synonimy: 1. minąć, obyść, ominąć.

Formacje współrdzenne cf CHYLIĆ.

Cf OCHYLENIE

MC