[zaloguj się]
[pdf]

ODGROMIĆ (6) vb pf

Teksty nie oznaczają ó; pierwsze o prawdopodobnie jasne (tak w od-).

Fleksja
inf odgromić
praet
sg pl
3 m odgromił m pers odgromili

inf odgromić (2). ◊ fut 3 sg odgromi (1). ◊ praet 3 sg m odgromił (1). ◊ 3 pl m pers odgromili (2).

Sł stp brak, Cn s.v. porażam na głowę nieprzyjaciela, Linde XVI – XVII w.

1. Odeprzeć w walce, zmusić do odwrotu [kogo] (3): Miáſto iákie będzie w oblężeniu [...]/ obierze ſie ktho zacny iż go rátuie álbo nieprzyiacielá odgromi RejZwierc 95; SkarKaz 552a; [PismaPolit 43].

odgromić komu (1): Węzyk kozak Chmielnicki zebrawſzy towárzyſze/ zagon im [Tatarom] odgromił v Zaſławiá BielKron 423.

2. Zdobyć w walce, odbić [co] (3): Zmodźinowie/ Lup wſzytek odgromili StryjKron 582; [Haiduczy czi odgromily trzy chorągwie. CorfusDocum ⟨1599⟩ nr 209].

odgromić komu (2): drugi gárło ſwe záwieśi ná nitce [...]/ kiedy iedzie w picowánie/ ábo gdy nieprzyacielowi kilká koni odgromić chce GórnDworz I6v; StryjKron 537.

3. [Gromiąc, karcąc skłonić do odstąpienia od żądań [kogo]: Dałem mu tedy dwá cżerwone złote. On o więcey prośił/ ále go Sindźiak odgromił/ powiádáiąc że więcey niż dośić od tey rány. BusLic 30.]

Synonimy: 1. odbić, odegnać, odeprzeć, odpędzić, odrzucić, odsadzić; 2. odbić.

Formacje współrdzenne cf GROMIĆ.

Cf ODGROMIONY

MM