[zaloguj się]
[pdf]

OHYDZIĆ (21) vb pf

o jasne.

Fleksja
inf ohydzić
praet
sg pl
2 m m pers -ście ohydzili
3 m ohydził m pers ohydzili
f ohydziła m an
n subst ohydziły
conditionalis
pl
3 m pers by ohydzili
con praet
pl
3 m pers by byli ohydzili

inf ohydzić (7). ◊ fut 3 sg ohydzi (1). ◊ praet 3 sg m ohydził (3). f ohydziła (1). ◊ 2 pl m pers -ście ohydzili (1). ◊ 3 pl m pers ohydzili (2). subst ohydziły (1). ◊ con 3 pl m pers by ohydzili (2). ◊ con praet 3 pl m pers by byli ohydzili (1). ◊ part praet act ohydziwszy (2).

Sł stp brak, Cn s.v. brzydzę się, Linde XVII w.

Wzbudzić niechęć, odrazę, pogardę do kogoś a. czegoś [kogo, co] (21): Szátanći to był pocżął wnośić/ przez fałſzywe náucżyćiele/ ktorzy [...] przychodząc do zborow onych/ ktore Paweł ſzcżepił/ chćieli Páwłá y náukę iego ſzcżyrą ohydźić. NiemObr 42.

ohydzić do kogo (1): páná wolnego w páńſtwach ſwoich w niepotrzebne trudnośći wpráwili/ do poddánych y do inych poſtronnych ludzi ohydzili RejZwierc 194v.

ohydzić u kogo (1): A wſzyſtko to duchem tym cżyniąc/ áby nas v poſpolſtwá náſzego ohydzili/ á Iezuſá z náuką iego obrzydzili. CzechRozm 70v.

ohydzić komu, czemu [= światu] (12): BibRadz *4v; ktore [dobre uczynki] wáſz Luter ták bárzo świátu ohydźić chćiał WujJud 104; SkarJedn 229; ohydził im nieprzyiaćiel poſłuſzeńſtwá wiáry proſtotę SkarŻyw A2; PaprUp F2v; LatHar 675; WujNT 183. Cf Zwrot.

ohydzić czym (3): RejPos 201; Itijmzec widzę nieprzijaciel nabarziei ten dom ohidzic wam chce/ powiedaiacz: [...] PaprUp F2v; SkarKazSej 675a.

Ze zdaniem dopełnieniowym (1): Oddalił od ćiebie przeſzkody do náwrocenia rozmáite. á co od tego ſerce twoie y myśl odwodzi/ áboć ohydził/ álbo ćię od onego iákożkolwiek wolnym vcżynił LatHar 675.

W połączeniu szeregowym (1): Ale ſłuchay cżym to Pan wſzytko zelżyć/ ohydzić/ á ſobie omierźić racżył RejPos 201; [ZebrzydOdpow i4v].

Zwrot: »ohydzić sobie« = poczuć niechęć, odrazę [szyk zmienny] (5): Aleśćie ten chléb ſobie teraz ohydźili KochZg A4v; RejPos 201; Iáko ſobie ohydzie mężoboyſtwo. SkarKaz 314b marg; y ohydźi ſobie bliźniego/ tym ſámym/ iż to ma czego drugi nie rad widźi v niego SkarKazSej 675a; KlonWor ded **2.
Szeregt »ohydzić a obmierzić« (1): á kthemu iżby wierne wykłady z prawdźiwych zdroiow wźięte/ wſzędy poſpolićie podeyzránymi vcżynili/ y wſzytkiemu światu ie ohydźili á obmierźili BibRadz *4v. [Ponadto w połączeniu szeregowym 1 r.]

»wzgardzić i ohydzić« (1): przeto tu Graeckiego textu odſtępuią/ á do Láćińſkiego ſię vćiekáią/ pierwey gi wzgárdziwſzy y ohydziwſzy. WujNT 726.

a. Być przyczyną czyjejś niechęci do kogoś (5): Bo ieſli co ſnádniey ohydzić może cżłowieká/ tedy tá ſláchetna páni [tj. zazdrość]. RejZwierc 56v.

ohydzić komu, czemu [= światu] (3): RejZwierc 23; KochBr 152; Ktemu obácz ktorzy to ſą/ co záwſze w gębie máią Pánie/ Pánie: co im iednák namniey nie pomoże/ gdyż ták vczynki zelżyli/ y ſpráwiedliwość Chrześćijáńſką ludziom ohydzili. WujNT 32.

ohydzić czym (2): ále [broda] ſye rzućiłá Przed czáſem ná twarz twoię: czym ćię ohydźiłá Iowiſzowi/ żeś muśiał vſtąpić z łożnice KochBr 152. Cf Zwrot.

W połączeniu szeregowym (1): áby ſie [ludzie] onemi márnemi ſpráwámi ich brzydzili á zá nie ſie wſtydáli/ á pilnie ſie tákich márnych ſpraw ich przeſtrzegáli/ ktore ony wſzemu ſwiátu ohydziły/ oſzkárádziły/ y w złej ſławie zoſtáwiłj. RejZwierc 23.

Zwrot: »[czym] swą sławę ohydzić« (1): A ieſli więc [rajca] niewiernie y nieſprawiedliwie Oddał/ co w boiu doſtał y ná krwáwym żniwie: Przypłacał tego dobrze y zá to ſię wſtydźił: Y tym ſámym ſwą dźielność y ſławę ohydźił. KlonWor 17.

Formacje współrdzenne cf HYDZIĆ.

Cf OBHYDZIĆ, OHYDZENIE, OHYDZON

ZCh, (MP)