[zaloguj się]
[pdf]

OMAMIĆ (11) vb pf

o prawdopodobnie jasne (tak w o-); a pochylone.

Fleksja
inf omåmić
praet
sg
3 m omåmił

inf omåmić (5). ◊ praet 3 sg m omåmił (3). ◊ part praet act omåmiwszy (3).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVIII w.

Wprowadzić w błąd, otumanić przez wpływ psychiczny lub czary; fascinare Vulg; delinire, dementare, excutere mentem, fucum facere, infatuare, offundere errorem, perstringere oculos animi a. ingenii Cn [kogo] (11): iż ſie Pan gniewał/ zá ich wielkie złośći/ Dał w vſtá tym Prorokom/ duchá omylnośći. Ktory ie tám omamił/ iże to mowili/ Cżego zły duch náucżył HistHel D2; zálecáiąc tę wilcżą pokorę Papieſką chce X.K. ludźi bácżnych omamić: á oſtro pátrzące/ zámydláiąc im káłkuſem iákimśi ocży práwie náporząd záślepić CzechEp 333, 328; co ſię náznácżniey pokazáło/ gdy Ceſárze Niemieckie omamiwſzy pohołdował. NiemObr 169, 26; WerGośc 245; O Bezrozumni Gálátowie/ ktoż was omamił (marg) ábo vczárował. (–) ábyśćie prawdźie nie byli poſłuſzni. WujNT Gal 3/1; Iák mołoycá omamić k woli białym głowom KlonWor 7.

omamić czym (3): ani ieſzcże przeſtáć mogą ná tym/ co przodkowie ich/ omamiwſzy guſłámi ſwoimi wiele proſtych y ſzcżyrych ludźi/ z nich wyduśili CzechEp 50, 385; NiemObr 164.

W przen (1): [stolica papieska] krole źiemſkie/ omamiwſzy ie napoiem brzytkim y plugáwym/ pohołdowáć miáłá rć. NiemObr 164.

Synonimy: omylić, oszukać, uczarować, zwieść.

Formacje współrdzenne cf MAMIĆ.

Cf OBMAMIĆ, OMAMIENIE, OMAMIONY

AK