[zaloguj się]
[pdf]

ROZPUSTNIK (2) sb m

o jasne.

Fleksja
sg pl
N rozpustnik
D rozpustnikom
I rozpustnikami

sg N rozpustnik (1). ◊ pl [D rozpustnikom.] ◊ I rozpustnikami (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) i XVIII w.

Ten, kto nie podporządkowuje się normom moralnym i obyczajowym; dyscolus Calep (2): Kálwiná/ iáko Antonius Democháres piſze/ prze ſproſtność á wſzetecżność iego/ z oycżyzny właſney wyświecono. Kálwiná/ iáko Ioannes Vacgnerius powiáda/ znáią ludźie/ miedzy roſpuſtnikámi oycżyzny iego naroſpuſtnieyſzego/ miedzy nieſtátecżnymi á nieſłownymi nanieſtátecżnieyſzego. WujJud 217v; Calep 346a.
a. [Człowiek prowadzący hulaszczy tryb życia; comessator, popino Cn:

W połączeniu szeregowym: Otóż wam biesiádnikom/ mięſopuſtnikom/ roſpuſtnikom/ kárczemnikom [...]/ Biádá wiekuiſta. BiałPos 176 (Linde).]

Synonimy: a. biesiadownik, godownik, karczemnik.

MPi, SBu